Jestem miłośnikiem sportów walki, w tym karate tradycyjnego. Obserwuję wiele zawodów, w których uczestniczy także Pani. I jakoś nie mogę się przekonać, że kiedykolwiek uzmysłowiła sobie Pani spojrzenie na świat oczami drugiego człowieka. Podkreślam – opinia moja dotyczy tylko obserwacji Pani zachowania na zawodach. Oschłość, pretensjonalny dystans, brak szacunku dla przeciwniczek, absolutny brak integracji ze środowiskiem w którym się przebywa. Nigdy nie widziałem Pani podczas przyjacielskiej, życzliwej pogawędki z jedną z przeciwniczek ( w odróżnieniu od innych dziewcząt ). Po zakończonej walce żadnej z nich nie raczy Pani podać ręki, choć niektóre z nich ( kiedyś wszystkie )ciągle robią ten kroczek do przodu, by za chwilę jak niepyszne wrócić, bo Pani jest już dawno za matą, schodząc z niej z głową skierowaną w bok, udając, że nic nie widzi. Czy wtedy myśli Pani o empatii? W czasie walki krótkie machanie podniesionymi rękami, oznaczające chyba brak akcji punktowanej w Pani mniemaniu. Pięciu sędziów ma Pani za statystów, niepotrzebnie uzupełniających Pani walkę. Ta nieufność, przechodząca w zarozumialstwo, nie przekonuje mnie, jako wieloletniego obserwatora Pani zachowania na zawodach, w szczerość umieszczenia tego wpisu na blogu. A może jest to bardziej pogląd Pani męża, a sama empatia zawężona jest tylko do kręgu rodzinnego. Bo moim zdaniem musi Pani dużo popracować, aby „spojrzeć na świat z innej perspektywy”, czego Pani serdecznie życzę. Z wyrazami szacunku – Mikołaj z Gdańska.

„Zadajmy sobie wszyscy pytanie w co inwestujemy nasz czas, pieniądze i energię, bo odpowiedź na to pytanie da nam prawdziwe oblicze człowieka i pokaże co jest dla nas ważne.”

właśniem w co inwestujemy w Polsce – w kolejne kościoły, kaplice, krzyże (ponad 1 mln zł kosztowało już utrzymanie względnego spokoju na Krakowskim Przedmieściu) … A ile za te pieniądze można by ludziom pomóc ???